Mount Kenya

Grote pluimen grijze rook trekken over de bergen alsof het laaghangende bewolking is. Na een kort overleg met de rangers werd er voor ons besloten dat het vandaag niet veilig is om te vertrekken en te kamperen op de berg. Morgen mogen we vertrekken. We slapen vanavond in een fijne banda, waar heerlijk voor ons gekookt wordt en we bij de open haard thee drinken voordat we vroeg onder de dekens kruipen.

De volgende ochtend stonden we vroeg op. Na een stevig ontbijt gaan we van start. We hiken 14 kilometer door bijzondere landschappen. Van gele graslanden tot zwartgeblakerde velden… langzaamaan omhoog totdat we in een soort out of earth omgeving aangekomen. Het landschap wordt steeds dramatischer, de rotsen steeds hoger en de vegetatie steeds minder.

Terwijl wij omhoog ploeteren, sprinten onze porters (met onze bagage en tenten en kookspullen op de rug) ons voorbij. Aangekomen bij Mintos Tarn (4300m) zetten zij het tentje op, maken ze thee en krijgen we weer een lading snacks en eten.

Dit gaat verrassend genoeg, na de lange hike en klim, niet echt door de keel. Een duidelijk gevolg van hoogteziekte. Ondanks dat we ons prima voelen (op een lichte hoofdpijn na) is het wel koud en lijkt alles veel energie te kosten. Na het vroege eten kruipen we in de tent en dan begint het echt koud te worden. Met alle kleding en hiking gear aan slapen is de beste oplossing…

Rond 02:30 gaat de wekker alweer. Muts op, lampjes op onze hoofden, thermo-ondergoed aan, shirts, fleece truien, dikke jas… inmiddels is het -5 buiten. Alles is ijskoud en onze flessen water zijn bevroren, maar we gaan vol goede moed van start. De eerste twee uur omhoog zijn zwaar, maar gaan prima. En dan komt ineens het onvermijdelijke gevoel; waarom doe ik dit? Elke stap wordt zwaarder en er lijkt geen eind aan te komen. De kou komt nu echt hard binnen en voor je gevoel schuifel je slechts centimeters per stap op. Rond een uur of 6 zien we ineens andere klimmers verschijnen uit het duister: kleine hoofdlampjes verschijnen vanuit verschillende richtingen. Iedereen gaat door richting de summit!

Mede-klimmers moedigen elkaar aan en helpen elkaar omhoog. Ik zie een vlaggetje (de top??) maar denk toch echt dat het een grap is, en dat de hoogteziekte me officieel gek heeft gemaakt. Het laatste stuk is steil en ontzettend pittig. Maar dan ineens zijn we er. De zon komt op, op deze onvergetelijke plek.

We moeten allebei huilen. Van uitputting; van emotie. Helemaal kapot, gebroken, maar toch ook dankbaar dat we dit bijzondere moment mogen meemaken. We gaan op de foto met het beroemde bord; 4,985 meter Lenana Summit: een once in a lifetime experience! Terwijl we in stilte staren naar de opkomende zon over de horizon, worden we uit onze droom geholpen door Kenneth, onze guide. Het is tijd om weer af te zakken.

Het is nog een flink zware tocht terug naar Mintos. Het losse gravel op de steile helling (lees: weke benen) maken het lastig om grip te houden. Dus slippen we van steen naar steen, totdat het landschap eindelijk weer vlakker wordt.

Bij Mintos worden we gefeliciteerd door het team en getrakteerd op een heerlijk welverdiend ontbijt. Maar veel tijd om te relaxen hebben we niet. Om 11 uur stipt staan we weer met ‘frisse’ moed in onze schoenen om het laatste stuk terug naar de bandas bij de gate te lopen. Ik zal niet liegen: het was zwaar. Echt zwaar. Maar het onthaal dat we daar kregen van het team en een paar mede-hikers deed de vermoeidheid als wolken voor de zon verdwijnen.